‘Abseelen’ stond er boven de enorme gesloten kasteelpoort die ik op een groot vel wit papier dominant in het midden had getekend, een verbastering van het Duitse ‘abseilen’ wat ik er in een eerste impuls boven geschreven had , geïnspireerd door een afbeelding van een skischans. Hoe raadselachtig en intrigerend kan je het voor jezelf maken?
De samenkomst waarop dit plaatsvond was een retraite-weekend van de Spirituele Inspiratie Route, gecoördineerd en samengesteld vanuit de Academie voor Geesteswetenschappen, waarin één der docenten de deelnemers van de groep uitnodigde om een afbeelding uit een collectie knipsels te selecteren, en vervolgens te tekenen of te beschrijven wat die afbeelding opriep; een toepassing van het wonderlijke verschijnsel dat je intuïtief naar een schijnbaar willekeurige weergave van iets wordt toegetrokken, wat dan vervolgens, wanneer je dat op je in laat werken, het potentieel heeft een ketting van gedachten, gevoelens en ideeën aaneen te rijgen.
Tussen de afbeeldingen van ogen, bruggen, eilanden, rotsen en wat dies meer zijn, sprong voor mij een afbeelding van een skischans naar voren. Na dat plaatje even te hebben laten ‘bezinken’, tekende ik op een groot vel papier intuïtief een enorme middeleeuwse kasteeldeur, zo’n meters hoge zware houten poort, met daarboven de woorden ‘home sweet home’.
De volgorde van zinnetjes bovenaan het papier met de kasteeldeur werd aldus:
- Abseilen
- Abseelen (wat waarschijnlijk officieel geen woord is)
- Home Sweet Home
Die kasteeldeur zat wel potdicht. Ik loste dat op door rechtsonder een klein poortdeurtje te tekenen, zoals dat bij de bouw van Middeleeuwse kastelen gebruikelijk was om te voorkomen dat de grote deur keer op keer weer open en dicht moest.
Staande voor het kleine deurtje rechtsonder, tekende ik een met de rug naar de kijker toegekeerd figuurtje, wat door de bos krulhaar een beetje op mij leek. Het kleine poortdeurtje zat weliswaar ook dicht, maar de woorden die ik er in een boogje boven had verschreven waren bemoedigend genoeg : ‘er is een weg’ .
Toen het tijdens het uitwisselen in de groep mijn beurt was om de woorden en tekening die ik associatief op papier had gezet toe te lichten, omschreef ik het als het verlangen om thuis te komen bij mezelf. De skischans symboliseerde ‘de sprong’ die ik moest wagen om het kasteel van mijn eigen wezen, met al haar kamers , kelders, zolders en trappen te betreden en uit te zoeken wat zich achter de kasteelmuur van mijn overlevings -en beschermingsmechanismen bevond.
In mijn ervaring, wordt ieders levensreis enerzijds gevormd en geconditioneerd door de ervaringen die je erin opdoet en anderzijds door de manier waarop je met die ervaringen omgaat. Dat kan ook tot gevolg hebben dat je je gevoelsmatig afsluit voor bepaalde gebeurtenissen, wanneer deze te ingrijpend en overweldigend zijn. Je wil ze dan alleen nog maar met het geconditioneerde verstand benaderen, gebaseerd op een bepaalde verwachting van ‘ hoe de dingen toch in elkaar zouden moeten zitten’ en probeert de oorzaak te analyseren van hetgeen je overkomt in plaats van te observeren welke reactie de situatie in jezelf losmaakt. Daar sluit je je dan gevoelsmatig voor af.
‘De dingen en verantwoordelijkheid van wat je overkomt buiten jezelf leggen’, is een epidemie die zich zeker in deze tijd van polarisatie en ingrijpende gebeurtenissen meer dan ooit manifesteert. Je kan je er machteloos door gaan voelen; hulpeloos en hopeloos gefrustreerd, om vervolgens jezelf te verstoppen in het brood en spelen van de huidige samenleving: overmatig consumeren, serietjes bingen, hard werken zonder tijd voor ontspanning, waardoor de deuren tot het innerlijke kasteel dat elk mens in zich draagt gesloten blijven.
Tijdens de evaluatieronde aan het eind van het retraite weekend was mijn conclusie dan ook dat ik dankzij deze retraite van de Spirituele Inspiratie Route weer een beetje meer had leren voelen.
Een mede-studente uit de groep wist er overigens een verassend inzicht aan toe te voegen.
Ik had namelijk, wellicht ten overvloede, nog een dwarsbalk over de voorkant van kasteeldeur getekend. Normaal gesproken zit zo’n ding aan de achterkant ter extra bescherming tegen vijanden die met een stormram het kasteel willen binnen dringen.
‘Maar jouw balk zit aan de voorkant van de deur’ zei ze nuchter, ‘die kan je er zo vanaf tillen…..’
De Tarot kaart die wat mij betreft naadloos bij dit verhaal past, is kaart nummer XVI, ‘De Toren'; de tweede kaart uit de rij van 7 Archetypen die de mens mens als geestelijk wezen karakteriseren.
Na de eerste kaart, tevens Poortwachter van deze rij, nummer XV: De Tegenkracht, die de schaduwzijde en verleidingen voor de mens symboliseert;
weerspiegelt de Toren in de Nan Yar – Wie Ben Ik interpretatie de onthechting, het loslaten van de geconditioneerde overtuigingen en beschermingsmechanismen, het omvallen van de ivoren toren waar men zichzelf soms als overlevings strategie in zet.
Stel dat dit jouw kaart zou zijn? Wat zou dat beeld dan in jou oproepen?
