In Augustus ’21 heb ik voor het eerst sinds ja-ren weer eens 3 volle weken achter elkaar vakantie gehad; nou ja bijna; want wie in de levenseinde begeleiding zit kan tegen sommige cliënten niet zeggen ‘over 3 weken ben je weer de eerste’. Het is nu eenmaal geen 9-5 job en bovendien meer dan ander werk ook eindig. Je moet er wel op tijd bij zijn.
Levenseinde begeleiding is een roeping, waarin je altijd verbinding houdt met de mensen die je begeleidt. Dat doe ik overigens niet alleen voor hen. Ook bij mezelf bespeur ik de behoefte om in contact te blijven met datgene waarvan ik voel dat het zin geeft aan mijn leven. Wat dat aangaat vind ik vakanties en teveel vrije tijd soms best wel bedreigend. Het geeft zoveel gelegenheid om na te denken over dingen die je in het gewone drukke leven zo lekker opzij kan schuiven. Er valt me in tijden van relatieve rust meer op. Het immense onrecht; de intense triestheid van dingen die in de wereld gebeuren, komen harder binnen omdat er minder afleiding is waarmee ik het kan onderdrukken.
Zo heb ik me deze vakantie enorm druk gemaakt over de berichtgeving dat in een dorp in Nederland werd geprotesteerd tegen de komst van een groep vluchtelingen uit Afghanistan. Ik wordt heel boos wanneer het iemand aan empathie en inlevingsvermogen ontbreekt voor een ander die onder traumatiserende omstandigheden eigen huis, haard en geboortegrond heeft moeten verlaten. Ik wordt ook moedeloos van de nieuwsberichtgeving zelf; omdat ik ervan overtuigd ben dat in datzelfde dorp waar mensen gingen protesteren ook mensen wonen die bereidt zijn de ontwortelde families wel te ontvangen en de helpende hand te bieden, en die krijgen dan weer geen platform.
Machteloos voel ik me ook wanneer een zekere vernoemde prins zomaar in de voetsporen van zijn grootvader mag treden in zijn veronderstelling dat hij een voorkeursbehandeling krijgt omdat hij onderdeel is van een zekere groep mensen.
Intens verdrietig tot een punt van depressief word ik wanneer ik hoor dat een losgeslagen idioot in diverse talkshows wordt uitgenodigd en ten overstaan van het Nederlandse kijkerspubliek de gelegenheid krijgt zijn samenzweringstheorieën te verkondigen terwijl weldenkende mensen worden gecensureerd.
Lokaal, heb ik me deze vakantie ook heel erg opgewonden over een mevrouw in de Scheveningse volksbuurt waar ik woon, die nu alvast een briefje bij iedereen in de brievenbus deed met de mededeling dat het wel de bedoeling was dat we allemaal een financiële bijdrage zouden leveren en hulp zouden bieden bij het ophangen van honderden lampjes in de straat zodat het er de hele winter gezellig uit zou zien. ‘Let wel!!! stond er er letterlijk in de brief: dit kan alleen gedaan worden als iedereen meedoet, met daarnaast de instructie alvast geld opzij te leggen zodat zij het in September kon ophalen. De buurvrouw in kwestie heeft kennelijk de berichten over de smeltende ijskappen en de noodzaak van energiebesparing gemist en alleen de advertenties over kerstversiering gezien. Nog afgezien van het feit dat ik allergisch ben voor mensen die ongevraagd dingen afdwingen, is het tientje per huishouden dat gevraagd werd voor de lokale straatverlichting beter besteed aan Afghaanse vluchtelingen voor wat extra verlichting (en dan bedoel ik natuurlijk geen lampjes) tijdens de kerst.
Maar ja, denk ik dan; waar maak ik me toch druk om? Op de schaal van Kabul zijn dit spatjes op een gloeiende plaat. Laat ik me richten op wat er wél kan; hoe ik wél kan bijdragen en waar ik wél invloed op uit kan oefenen; in plaats van me druk te maken over oproerkraaiers; zelf-overschatters en mensen met een bord voor hun kop.
En dan kom ik weer uit bij mezelf; want dáár kan ik beginnen en pak ik na drie weken vakantie met liefde al mijn werkzaamheden weer op om daarbinnen van mijn wereld een betere plek te maken; dankbaar dat ik die kans krijg.
De Nan Yar -Wie Ben Ik kaart die hier absoluut bij hoort is ‘ de onthechting'; kaart nummer XVI, tevens tweede kaart uit de rij van 7 kaarten die de geestelijke (spirituele ) ontwikkeling van de mens karakteriseren.
De Poortwachter van deze rij, kaart nummer XV, De Tegenkracht, brengt de mens graag in verleiding met glitter en glamour; zet mensen graag tegen elkaar op en verblindt graag met angst of juist schijnveiligheid. De daaropvolgende kaart – in de oorspronkelijke Marseille Tarot, ‘De Toren’ genoemd – vraagt de zich bewust wordende mens deze wraakzuchtige en verblindende illusies lot te laten; uit de ivoren toren te stappen en de werkelijkheid onder ogen te zien. Dat geeft vervolgens ruimte voor kaart nummer XVII, De Ster, waarin wordt we getoond hoe men zichzelf aan de wereld mag schenken en zo bijdraagt aan een betere wereld en een glimp opvangt van eigen verlichting; gevolgd door De Maan (kaart nummer XVII) en De Zon (XVIII) die de sluiers doorgronden, die De Tegenkracht weet op te werpen.
heb ‘t goed en begin bij jezelf,
Ingrid Schippers
Wie meer wil weten, klikt op de ‘De Toren” en internetlinks naar de andere genoemde kaarten;
óf trekt een kaartje voor zichzelf (rechts op deze pagina)
en kijkt wat er op dit moment wordt opgeroepen vanuit het onderbewustzijn.
