In een flits van helderheid kreeg ik vanochtend, zo vlak na het wakker worden en vlak voor het opstaan, een moment van inzicht aangereikt. Dat moment waarin je, – of ik in elk geval,- met je innerlijke zintuigen aftast hoe de windvaan staat voor de komende dag.
Gisterenavond was ik nogal ontmoedigd opgekruld in de foetushouding in bed gaan liggen met het dekbed ver over m’n hoofd getrokken. Lastige mensen, lastige overheid, oud trauma wat weer eens lekker opgepookt was; met in m’n hoofd de zich steeds herhalende mantra of ik het allemaal nog wel leuk vond.
De wereld staat in brand, laten we wel zijn. Een overschot aan wereldleiders, nationale en lokale politici, stelt hun eigen belang en/of het economisch belang boven het belang van de mensen voor wie ze zouden moeten zorgen. Ook familie leden, partners, werkgevers zitten soms meer in hun persoonlijke proces met weinig ruimte voor de ander.
Wat doet dat nou met je?
Nou…ik zie veel mensen om me heen die ten gevolge van wat er in de wereld gebeurt, en daarmee dus ook onvermijdelijk in hun privé leven gebeurt,- want dat is daar onderdeel van-, een beetje stuurloos ronddobberen. Zelf heb ik er ook bij tijd en wijle last van. Boos kan ik zijn, verontwaardigd, verongelijkt, tot mismoedig aan toe.
Dat zijn lastige vicieuze cirkels om in terecht te komen. Immers: de manier waarop je de wereld ziet, bepaalt de manier waarop je erin functioneert; en de manier waarop jij erin functioneert bepaald de mate waarin je je gelukkig voelt.
Nog niet zo lang geleden zat ik weer een beetje klem tussen wat ik allemaal om me heen zag gebeuren en de gedachten en gevoelens die dat bij me opriep, en de verminderde wilskracht die daar als kind van de rekening uit kwam.
Gelukkig heb ik dankbaar toegang tot een aantal vrienden, collega’s en professionele hulpverleners bij wie ik mijn ei kwijt kan.
Zo vond ik mezelf twee weken geleden terug in de behandelkamer van Vincent, een therapeut met jarenlange ervaring bij het begeleiden van mensen in hun persoonlijke groei en de daarbij komende lichamelijk en psychische neven effecten.
Therapie sessie bij Vincent
‘Ik heb het gevoel’ zei ik tegen Vincent, ‘ dat ik op een vlot zit midden op zee, met in een cirkel om mij heen allemaal boten waarop iets uitgevochten wordt. Ik zie dat er gevochten wordt, denk te snappen waarom er gevochten wordt, zie de oorzaak waardoor het zover gekomen is, maar voel me tegelijkertijd volkomen machteloos om er iets aan te doen. En daardoor kom ik ook niet toe aan wat ik zelf zou willen doen. De energie van mijn omgeving, de negatieve ‘vibes’, hebben een effect op mijn energie. Kort door de bocht: ik vind het even allemaal helemaal niet leuk meer.
‘Nou’ zegt Vincent,’dan weet ik het goed gemaakt, dan kom ik met mijn sleepbootje en sleep jou op je vlotje tussen de kring van boten vandaan. Hoe voelt dat?’
Op een vreemde manier opgelucht kijk ik hem verbaasd aan. ‘Ja lekker’ zeg ik. ‘Vrijer, meer ruimte voor mezelf.’
‘Fijn’ antwoord Vincent, ‘Maar dat kan je ook zelf! Nu zit je op iemand te wachten die je wegsleept, maar je kan ook zelf peddelen’, (maakt peddelende gebaren met zijn handen).
Daar heeft ie gelijk in, zegt het stemmetje in mijn hoofd.
‘Het antwoord’, vervolgt Vincent, terwijl zijn wijsvinger priemend mijn kant opwijst, ‘zit in jou.‘ De omstandigheden om jou heen zijn als vishaken in je schouder…met weerhaakjes. Ze houden je vast; ze houden je tegen om datgene te doen wat je zelf zou willen doen omdat ze alle energie uit je trekken. Maar nog veel belangrijker dan de vraag wat er bij jou ontbreekt waardoor je je machteloos voelt, is de vraag wat er in die boten, in die omstandigheden om je heen ontbreekt waardoor ze die energie uit je trekken.’
(Het toneel verplaatst zich naar een ander deel van de ruimte waar Vincent en ik naast elkaar zijn gaan staan, met onze gezichten naar een grote witte muur.)
‘Noem eens een voorbeeld van een situatie op zo’n boot’ informeert Vincent
Ik noem een voorbeeld
‘Waaraan ontbreekt het die meneer op die boot in jouw voorbeeld’ vraagt Vincent
‘Empathie’
‘Goh’, zegt Vincent enigszins sardonisch.’Wat heeft die meneer dus nodig?’
‘Empathie’ antwoord ik wederom.
‘Weet jij wat empathie is? vraagt Vincent
‘ja, althans dat denk ik wel.
‘Ik wil geen ‘althans’ horen’, zegt Vincent. ‘Weet jij wat empathie is?’
‘Ja’, durf ik volmondiger te zeggen.
‘Stel je voor dat die meneer zonder empathie daar staat’, zegt Vincent naar een willekeurige plek op de muur wijzend. ‘Zie je hem?’
Ik visualiseer de meneer in kwestie.
‘Kan je die meneer vergeven voor zijn gebrek aan empathie?’
Dat duurt even langer, maar ik begin het licht aan het eind van de tunnel te zien.(en het is niet de koplamp van een binnenstormende trein)
‘Heb je wel eens iemand iets volledig vergeven? vraagt Vincent.
Na een korte aarzeling…even denken…kan ik dat bevestigend beantwoorden.
‘Kan je voelen hoe dat toen voelde om iemand volledig te vergeven?’
‘Ja’
‘Geef het een kleur’, klinkt Vincent’s stem, terwijl ik mijn ogen strak op de lege plek op de muur gericht houdt. ‘Geef het een kleur en stuur een hoge dosis empathie en vergeving naar die meneer; net zo lang tot het genoeg is en je het los kan laten.’ Zonder te snappen wat ik precies aan het doen ben volg ik mijn gevoel (en de instructies van Vincent)
‘Klaar’? vraagt Vincent.
Volgens mij zou zoiets veel meer moeite moeten kosten maar ik hoor mezelf toch ‘ja’ zeggen
‘Okay, Naast die meneer sta je zelf. Kan je jezelf zien?’
Enigszins verbouwereerd ga ik opnieuw aan de slag met visualiseren. Dat was even onvoorzien dat ik er ook zelf iets mee te maken zou hebben. (het is veel makkelijker je omgeving de schuld te geven van wat er mis gaat in je leven)
‘Zie je jezelf?’
‘Ja’
‘Prima, stuur jezelf dan ook maar even een lekkere dosis empathie en vergeving… Klaar?’
Wat overvallen door de snelheid waarmee Vincent denkt dat ik mezelf zomaar iets kan vergeven mompel ik een soort van ja.
‘Prima, zegt Vincent weer. ‘Dan kun je NU die vishaak uit je schouder halen zonder dat de weerhaakjes je pijn doen en zowel die meneer als jij kunnen je eigen weg gaan.’
***
Na deze sessie voelde ik me in eerste instantie een stuk beter. Een beetje lacherig ook. Immers: hoe kon zoiets nou echt helpen? Het was te simpel toch? Toch voelde ik me beter. Tot gisteren, toen het weer helemaal fout ging en ik weer allerlei brandende schepen om me heen zag en mezelf, volkomen machteloos in het midden zag ronddobberen.
Patronen zijn dat; ingesleten bobslee banen, waarin geen andere route te gaan is dan degene die je gewoon bent te nemen. Een oude groef waar de plaat in blijft hangen. De manier waarop het is aangeleerd, of je jezelf hebt aangeleerd om te reageren op een situatie; stress, tegenslag,verdriet, noem de litanie maar op.
Maar vanochtend, in alle vroegte , in dat schemergebied tussen waken en slapen, wanneer de vaste overtuigingen binnen het dagelijks bestaan nog niet helemaal ingedaald zijn; en de poorten naar een wereld waar veel meer mogelijk is en waar je even verlost bent van aardse beslommeringen nog een beetje openstaan; kreeg ik plotseling dat inzicht.
Mijn problemen met ‘mijn overheid’, waar ik niet meer dan een nummer ben, een schakeltje in een verouderd en vastgelopen systeem;
mijn weerstand tegen mensen met narcistische trekjes in mijn omgeving;
mijn ‘vertrouwde’ trauma dat me altijd weer op dezelfde manier uit mijn slaap weet te houden; verdwenen als vlekken voor het oplosmiddel; toen ik in een moment van inzicht,- let wel! uit mezelf; zelf uit mijn gedachten cirkels stapte en begreep dat ik de dingen alleen maar hoef te nemen voor wat ze zijn, om aan de aardse materie-gebonden problematiek te ontsnappen. Te weten dat ik méér ben dan mijn tegenslagen, mijn relaties, mijn bezittingen, mijn overtuigingen, mijn status of mijn problemen
Punt is dat we allemaal met een eigen kaartje voor het concert des levens op aarde komen. Dat is geen toeval. Ook de groeistuipen die we toegeworpen krijgen; met name de onverkwikkelijke situaties; lastige mensen, oneerlijke maatregelen, gemene dingen, de pittige leercurves ( in tegenstelling tot de tropische cocktail op het zonnige strand) zijn er allemaal onderdeel van.
We zijn hier nu eenmaal – hoe dan ook. We zijn hier om te leren. En om nog wat zout in de wond te wrijven, voorlopig zijn we daar nog wel even mee bezig. We hebben nog een behoorlijk eind te gaan. Eén blik op je eigen persoonlijke brandende schepen om je heen en je weet genoeg.
De kunst is….en hier komt ie…. om bij jezelf te blijven. Zodra je een kabeltje legt met
één van de schepen, fungeert dat als een rietje waar al je energie door afgetapt kan worden.
Omdat we van nature zijn afgericht om op onze omgeving te letten; om dingen over te nemen van de cultuur waarin we geboren zijn,- zeker in de Westerse cultuur waar we elkaar meer aan uiterlijkheden dan aan innerlijkheden afmeten,- vergeten we wel eens dat we zelf de kern van onze eigen wereld zijn; dat ons hart voor onszelf klopt; dat het van onze eigen kernenergie afhangt, hoe we de wereld om ons zien en hoeveel we plezier we halen uit het leven.
De techniek die Vincent me heeft geleerd om de dingen letterlijk van me af te zetten,te ontkoppelen van datgene wat als een vampier mijn levenskracht aftapt, is stap één.
Stap twee is het besef dat ik zelf de ruimte mag innemen die vrijkomt wanneer ik iets of iemand anders los laat. Dat ik mag genieten van het leven; en dat de keus aan mij is, wat de omstandigheden in mijn omgeving ook moge zijn. Hoe ik mijn leven inricht, waar ik me afhankelijk of juist onafhankelijk van maak, waar ik door laat beïnvloeden of waar ik in wil geloven, is aan mij. Een stukje bewustwording.
Met dát inzicht, kruip ik vanavond een stuk beter gemutst onder mijn dekbed.
Ingrid Schippers, 01-08-2017
Klik op de Koningin van Inzichten kaart voor nóg meer leesvoer.
Om te reageren op deze blog kan me een privé berichtje sturen, via het contactformulier
of een reactie plaatsen op de blog onder aan de pagina.
