Heb je toevallig een hond en wandel je daarmee in het park? Dan heb ik een leuk aanwezigheidsproefje wat je met jezelf kan doen. Vanochtend, toen ik met mijn hond aan het wandelen was in het park, viel het me op dat de hond leek te voorvoelen waar we naar toe zouden gaan, alsof de energie van mijn beslissing over de route die ik wilde nemen, al aanwezig was in het bewustzijn van de hond.
Het deed me denken aan de kwantum theorie, waarin men ervan uit gaat dat de intentie van een deeltje om zich op een bepaalde manier te gedragen, dat gedrag bij voorbaat al laat onstaan. Het sleutelwoord lijkt dus ‘aanwezigheid’ te zijn. Weten wat je wil en bewust kiezen voor wat je wil. Datgene wat je op het punt staat te doen, gebeurt al op quantum niveau; een pittig concept om te begrijpen, maar in wezen de basis van al ons handelen.
De manier waarop we denken bepaalt de manier waarop we dingen waarnemen;
en de manier waarop we dingen waarnemen bepaalt de manier waarop de dingen vorm krijgen. Voor mensen die van de kleur rood houden, is rood een mooie kleur; in tegenstelling tot mensen die rood geen mooie kleur vinden; twee zienswijzen, twee uitkomsten. Hoe we de dingen waarnemen hangt af van hoe we de dingen ervaren.
Wanneer ik denk te gaan zakken voor een examen, dan maak ik een gerede kans dat dat ook gebeurt, omdat het in mijn overtuiging al zo is. Wanneer ik naar de stad ga om kleding te kopen terwijl ik in een onbestemde bui ben, is de kans groot dat ik zonder kleren thuiskom omdat ik besluiteloos was. Op dagen dat mijn energie goed is , gaan de dingen vlot en op een goede manier. Op dagen dat ik laag in mijn energie zit, lijkt niets lekker te lopen.
De manier waarop het leven zich ontwikkelt, hangt volledig af van de manier waarop ik erover denk en in welke mate ik daarin aanwezig ben; of…je kan het ook bewust-zijn noemen; de mate waarin ik me van mijn leven bewust ben.
De mens heeft de capaciteit om te praten; vooral ook tegen zichzelf en daarin allerlei voorwaarden te verbinden en belemmerende overtuigingen tussendoor te gooien; wat een mist over het moment van nu heen legt. Een dier, zoals mijn hond die al weet waar we heen gaan, observeert en is voor 100% aanwezig in het Nu. In die zin kunnen dieren de energie van dingen ‘zien’, of ‘invoelen’. Het verklaart waarom mijn hond ‘weet’ dat het tijd is om uit te gaan en waarom vogels stoppen met tsjirpen vlak voor een aardbeving of een zonsverduistering; omdat ze volledig aanwezig zijn en niet ‘met hun kop ergens anders zitten’. Het verschil tussen mensen en dieren in dat opzicht is dat mensen mensen zien wat ze verkiezen te zien; terwijl dieren waarnemen; wat ze een stuk meer aanwezig maakt in het Nu.
Den Haag 01-04-2015
Ingrid Schippers
